I Algebra liniowa z geometrią 1

Rozdział 5 Baza i wymiar

SŁOWA KLUCZOWE ROZDZIAŁU generowanie liniowa niezależność baza wymiar postać schodkowa podprzestrzeń span{a1,,ak} przestrzeń wektorowa Mm×n(𝔽) podprzestrzeń wektorowa

5.1 Generowanie i liniowa niezależność

Definicja 5.1.

Podprzestrzeń generowana przez wektory

Niech (V,+,) będzie przestrzenią wektorową nad ciałem 𝔽. Kombinacją liniową wektorów v1,,vkV nazywamy dowolny wektor v postaci

v=x1v1++xkvk,x1,,xk𝔽.

Zbiór span{v1,,vk} oznacza zbiór wszystkich wektorów będących kombinacjami liniowymi wektorów v1,,vk, czyli

span{v1,,vk}={x1v1++xkvk:x1,,xk𝔽}.

Nazywamy go podprzestrzenią generowaną przez wektory v1,,vk. Powiemy, że wektory v1,,vk generują przestrzeń wektorową V, jeśli

span{v1,,vk}=V.
Przykład 5.1.

Niech v=[0,1,1]T,u=[1,1,1]T23. Wyznaczymy span{v,u}23. Mamy 4 możliwe kombinacje liniowe:

  • 0u+0v=0,

  • 1u+0v=u,

  • 0u+1v=v,

  • 1u+1v=[0,1,1]T+[1,1,1]T=[1,0,0]T.

Stąd

span{v,u}={0,v,u,[1,0,0]T}.
Definicja 5.2.

Liniowa niezależność wektorów

Wektory v1,,vkV są liniowo niezależne, jeśli dla skalarów x1,,xk𝔽 zachodzi implikacja

x1v1++xkvk=0x1==xk=0.

Oznacza to, że jeśli kombinacja liniowa wektorów v1,,vk jest wektorem zerowym, to wszystkie jej skalarne współczynniki są równe zero.

Przykład 5.2.

Rozważmy przestrzeń wektorową V wszystkich funkcji f:. Pokażemy, że funkcje f=sin(x) i g=cos(x) są liniowo niezależne. Przypuśćmy, że x1f+x2g=0 dla pewnych x1,x2. Oznacza to, że dla dowolnego x mamy

x1sin(x)+x2cosx=0.

Podstawiając w tej równości x=0 otrzymujemy, że x2=0. Wstawiając x=π/2 dostajemy, że x1=0.

Przykład 5.3.

Pokażemy, że wektory

v=[1,1,3]T,u=[2,0,2]T,w=[4,3,0]T53

są liniowo zależne w 53. Zauważmy, że

v+u=[3,1,0]T

oraz

3(v+u)=[4,3,0]T=w,

czyli w jest kombinacją liniową wektorów v,u.

Z drugiej strony, wektory v,u,w3 są liniowo niezależne nad . Rzeczywiście, równość

xv+yu+zw=0,x,y,z

oznacza, że

x+2y+4z=x+3z=3x+2y=0,

więc x=y=z=0.

Definicja 5.3.

Baza przestrzeni wektorowej

Niech V będzie przestrzenią wektorową nad ciałem 𝔽. Wektory v1,,vnV stanowią bazę przestrzeni wektorowej V, jeśli spełnione są warunki:

  • (B1)

    wektory v1,,vn generują przestrzeń V, czyli

    span{v1,,vn}=V,
  • (B2)

    wektory v1,,vnliniowo niezależne.

Warunek (B1) oznacza, że każdy wektor vV można przedstawić jako kombinację liniową wektorów v1,,vn, a warunek (B2) gwarantuje, że takie przedstawienie jest jednoznaczne.

Przykład 5.4.

Wektory

e1=[1,0,,0]T,e2=[0,1,0,,0]T,,en=[0,,0,1]T

stanowią bazę przestrzeni wektorowej 𝔽n. Rzeczywiście, są one liniowo niezależne, bo jeśli

[0,,0]T =x1e1++xnen
=[x1,,xn]T,

to x1==xn=0. Sprawdzimy warunek (B2). Niech v=[x1,,xn]T𝔽n będzie dowolnym wektorem. Wtedy

v =[x1,,xn]T
=[x1,0,,0]T++[0,,0,xn]T
=x1e1++xnen,

czyli vspan{e1,,en}.

Wniosek 5.1.

Wektory v1,,vn stanowią bazę dla V wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego wektora vV istnieją jednoznacznie wyznaczone takie skalary x1,,xkF, że

v=x1v1++xnvn.
Dowód.

Załóżmy najpierw, że v1,,vn tworzą bazę V. Niech vV będzie dowolnym wektorem. Z warunku (B2) wynika, że istnieją takie skalary x1,,xn𝔽, że v=x1v1++xnvn. Musimy pokazać, że są one wyznaczone jednoznacznie. Przypuśćmy więc, że

v=y1v1++ynvn,

gdzie yi𝔽. Wtedy

0 =v-v
=(x1v1++xnvn)-(y1v1++ynvn)
=(x1-y1)v1++(xn-yn)vn.
Ponieważ wektory v1,,vn są liniowo niezależne, więc
x1-y1==xn-yn=0,

co kończy dowód pierwszej implikacji.

Załóżmy teraz, że dla każdego wektora vV istnieją jednoznacznie wyznaczone takie skalary x1,,xk𝔽, że

v=x1v1++xnvn.

Wtedy oczywiście zachodzi warunek (B2). Pokażemy liniową niezależność wektorów v1,,vn. Przypuśćmy, że x1v1++xnvn=0 dla pewnych skalarów x1,,xn𝔽. Ponieważ

0x1++0xn=0=x1v1++xnvn,

więc z założonej jednoznaczności skalarów wynika, że x1==xn=0.

Lemat 5.1.

Niech v1,,vnV. Jeśli vspan{v1,,vn}, to

span{v1,,vn}=span{v1,,vn,v}.
Dowód.

Oczywiście span{v1,,vn}span{v1,,vn,v}. Niech wspan{v1,,vn,v}. Wtedy

w=x1v1++xnvn+xv,

dla pewnych skalarów x1,,xn,x𝔽. Ponieważ vspan{v1,,vn}, więc v=y1v1++ynvn dla pewnych skalarów y1,,yn𝔽. Stąd

w=(x1+xy1)v1++(xn+xyn)vnspan{v1,,vn}.

Lemat 5.2.

Załóżmy, że wektory v1,,vkV są liniowo niezależne. Jeśli vk+1span{v1,,vk}, to

v1,,vk,vk+1

są liniowo niezależne.

Dowód.

Załóżmy, że

x1v1++xkvk+xk+1vk+1=0

dla pewnych skalarów xi𝔽. Zauważmy, że xk+1=0, bo w przeciwnym razie

vk+1=-1xk+1(x1v1++xkvk)span(v1,,vk).

W konsekwencji, również x1==xk=0, bo v1,,vkV są liniowo niezależne. ∎

Twierdzenie 5.1.

Załóżmy, że span{v1,,vk}=V0. Wtedy istnieje

B{v1,,vk}

baza dla V.

Dowód.

Bez straty ogólności, na podstawie Lematu 5.1, możemy założyć, że wektory vi są niezerowe. Jeżeli span{v1}=V, to dowód jest zakończony. Jeśli span{v1}V, to któryś z wektorów v2,,vk nie należy do span{v1}. Powiedzmy, że jest to v2. Wtedy v1,v2 są liniowo niezależne z Lematu 5.2. Możemy ten proces kontynuować rozważając teraz span{v1,v2}. W skończonej liczbie kroków wybierzemy bazę B ze zbioru {v1,,vk}. ∎

Twierdzenie 5.2 (Steinitz).

Załóżmy, że V=span{v1,,vn} dla pewnych wektorów v1,,vnV (n1). Jeśli wektory w1,,wmV są liniowo niezależne, to

  • mn

  • po ewentualnym przenumerowaniu wektorów v1,,vn mamy

    span{w1,,wm,vm+1,,vn}=V.
Dowód.

Zastosujemy indukcję względem k{1,,m}. Niech k=1. Oczywiście n1. Rozważmy wektor w1. Ponieważ span{v1,,vn}=V, więc

w1=x1v1++xnvn

dla pewnych skalarów x1,,xn𝔽. Ponieważ z założenia w10, więc któryś ze skalarów xi jest różny od zera. Przenumerowując wektory vi i skalary xi możemy założyć, że x10. Uzasadnimy, że span{w1,v2,,vn}=V. Ponieważ w1V=span{v1,,vn}, więc z Lematu 5.1 wynika, że

span{v1,,vn}=span{w1,v1,,vn}.

Z drugiej strony x10, więc v1=1x1(w1-x2v2--xnvn)span{w1,v2,,vn}, czyli

span{w1,v2,,vn}=span{w1,v1,v2,,vn}=span{v1,v2,,vn}=V.

Zakładamy teraz, że teza zachodzi dla pewnego 1k<m. Pokażemy, że zachodzi dla k+1. Z założenia indukcyjnego kn oraz

span{w1,,wk,vk+1,,vn}=V.

Istnieją więc takie skalary c1,,cn𝔽, że

wk+1=c1w1++ckwk+ck+1vk+1++cnvn.

Zauważmy, że istnieje takie k<i0n, że ci00, bo w przeciwnym razie wk+1=c1w1++ckwk co jest sprzeczne z ich liniową zależnością. Po ewentualnym przenumerowaniu możemy założyć, że i0=k+1. W szczególności, k+1n. Mamy

vk+1=1ck+1(wk+1-i=1kciwi-i=k+2civi).

Ponieważ vk+1span{w1,,wk+1,vk+2,,vn}, więc

span{w1,,wk+1,vk+2,,vn}=span{w1,,wk+1,vk+1vk+2,,vn}=
span{w1,,wk,vk+1vk+2,,vn}=V.

Twierdzenie 5.3.

Załóżmy, że wektory v1,,vn stanowią bazę przestrzeni wektorowej V. Jeśli wektory w1,,wmV są liniowo niezależne, to mn.

Dowód.

Przypuśćmy, że m>n. Pokażemy, że wektory w1,,wn są bazą V. Prowadzi to do sprzeczności, bo wtedy wn+1 jest kombinacją liniową wektorów w1,,wn, a z założenia wektory w1,,wn,wn+1 są liniowo niezależne.

Rozważmy wektor w1. Ponieważ v1,,vn są bazą V, więc

w1=x1v1++xnvn

dla jednoznacznie wyznaczonych skalarów x1,,xn𝔽. Ponieważ z założenia w10, więc któryś ze skalarów xi jest różny od zera. Przenumerowując wektory vi i skalary xi możemy założyć, że x10. Uzasadnimy, że w1,v2,,vn są bazą dla V. Przypuśćmy, że

λ1w1+λ2v2++λnvn=0,

dla pewnych skalarów λi. Jeśli λ1=0, to również λ2==λn=0 bo wektory v2,,vn są liniowo niezależne. Jeśli λ10, to

w1=-1λ1(λ2v2++λnvn),

co jest sprzeczne z jednoznacznością zapisu w1 w bazie v1,,vn, bo x10.

Pokażemy teraz, że w1,v2,,vn generują V. Ponieważ w1V=span{v1,,vn}, więc z Lematu 5.1 wynika, że

span{v1,,vn}=span{w1,v1,,vn}.

Z drugiej strony v1span{w1,v2,,vn}, więc

span{w1,v2,,vn}=span{w1,v1,v2,,vn}.

Uzasadnimy, że możemy ten proces iterować. Przypuśćmy, że dla pewnego 1k<n wektory

w1,,wk,vk+1,,vn

tworzą bazę V. Istnieją więc jedyne takie skalary c1,,cn𝔽, że

wk+1=c1w1++ckwk+ck+1vk+1++cnvn.

Zauważmy, że istnieje takie k<i0n, że ci00, bo w przeciwnym razie wk+1=c1w1++ckwk co jest sprzeczne z liniową zależnością. Z dokładnością do permutacji możemy założyć, że ck+10 i możemy podmienić wektor vk+1 na wk+1 otrzymując bazę

w1,,wk,wk+1,vk+2,,vn.

Wniosek 5.2.

Załóżmy, że v1,,vn jest bazą V. Wtedy każda baza w V ma n elementów.

Definicja 5.4.

Przestrzeń skończenie wymiarowa

Niech V będzie przestrzenią wektorową nad ciałem 𝔽. Powiemy, że przestrzeń V jest skończenie wymiarowa, jeśli posiada bazę skończoną. Wymiarem przestrzeni skończenie wymiarowej V nazywamy liczbę elementów jej dowolnej bazy i oznaczamy przez dim𝔽V lub dimV. Przyjmujemy z definicji, że dimV=0, gdy V={0}. Jeśli przestrzeń V nie jest skończenie wymiarowa, to mówimy, że jest nieskończenie wymiarowa.

  • U

    Istnienie bazy skończonej v1,,vn w przestrzeni wektorowej V bardzo ułatwia analizę jej własności, bo pozwala ograniczyć się do rozważania kombinacji liniowych x1v1++xnvn skończonej liczby wektorów. Z drugiej strony musimy być świadomi w jaki sposób, jeśli w ogóle, rozważane przez nas pojęcia lub przeprowadzane rozumowania zależą od wyboru bazy w przestrzeni V. Przykładowo definiując wymiar przestrzeni wektorowej musieliśmy uzasadnić, że wszystkie bazy mają tyle samo elementów.

Wniosek 5.3.

dim𝔽𝔽n=n dla nN.

Dowód.

Wektory e1,,en stanowią bazę dla 𝔽n złożoną z n-wektorów. ∎

Przykład 5.5.

W przestrzeni wektorowej V=2 nad 2 istnieje tylko jedna baza, bo w 2={0,1} mamy tylko jeden niezerowy wektor.

Przykład 5.6 (Przestrzeń Cn nad ciałami C i R).

Rozważmy przestrzenie wektorowe (n,+,) oraz (n,+,). Pierwsza jest przestrzenią zespoloną oraz

dim(n,+,)=n.

Bazą dla (2,+,) są przykładowo wektory e1=[1,0]T,e2=[0,1]T2. Druga przestrzeń, (n,+,) jest przestrzenią rzeczywistą oraz

dim(n,+,)=2n.

Bazą dla (2,+,) są na przykład wektory:

e1,e2,[i,0]T,[0,i]T.

Rzeczywiście, dla [a+ib,c+id]T i a,b,c,d mamy

[a+ib,c+id]T=a[1,0]T+c[0,1]T+b[i,0]T+d[0,i]T,

i to przedstawienie jest jednoznaczne.

Przykład 5.7 (Przestrzeń wektorowa macierzy Mk×n(F)).

Wprowadzimy strukturę przestrzeni wektorowej w zbiorze Mk×n(𝔽). W tym celu określimy działania

+:Mk×n(𝔽)×Mk×n(𝔽)Mk×n(𝔽)

oraz

:𝔽×Mk×n(𝔽)Mk×n(𝔽).

Dla A,BMk×n(𝔽) i t𝔽 definiujemy

[a11a1nak1akn]A+[b11b1nbk1bkn]B=[a11+b11a1n+b1nak1+bk1akn+bkn]A+B,
t[a11a12a1nak1ak2akn]=[ta11ta12ta1ntak1tak2takn].

Sprawdzamy łatwo, że trójka (Mk×n(𝔽),+,) jest przestrzenią wektorową nad ciałem 𝔽. Znajdziemy bazę dla przestrzeni (M2×2(𝔽),+,). Zauważmy, że dla dowolnej macierzy AM2×2(𝔽) mamy

[a11a12a21a22]=[a11000]+[0a1200]+[00a210]+[000a22]
=a11[1000]+a12[0100]+a21[0010]+a22[0001].

Ponieważ współczynniki aij są w tym przedstawieniu wyznaczone jednoznacznie przez macierz A, więc macierze

[1000],[0100],[0010],[0001]

są bazą M2×2(𝔽), więc dim𝔽M2×2(𝔽)=4.

Z powyższego wynika, że dimM2×2()=4. Przestrzeń M2×2() możemy również traktować jako przestrzeń wektorową nad . Zastanówmy się jaki jest wymiar dimM2×2(). Każdy ze współczynników macierzy A jest liczbą zespoloną. Macierz A możemy teraz mnożyć tylko przez liczby rzeczywiste. Mamy

A =[a11+ib11a12+ib12a21+ib21a22+ib22]=[a11+ib11000]+[0a12+ib1200]
+[00a21+ib210]+[000a22+ib22]
=a11[1000]+a12[0100]+a21[0010]+a22[0001]
+b11[i000]+b12[0i00]+b21[00i0]+b22[000i].

Wynika stąd, że dimM2×2()=8.

Przykład 5.8.

Pokażemy, że rozważanie przestrzeni wektorowych nad 2 może być użyteczne w rozwiązywaniu problemów kombinatorycznych.

W pewnym mieście mieszka n osób i działa m klubów dyskusyjnych. Każda z nich ma nieparzystą liczbę członków oraz każde dwa kluby mają parzystą liczbę wspólnych członków. Pokażemy, że mn.

Dla i=1,,m, przez vi=[v1i,,vni]T2n oznaczamy wektor przynależności mieszkańców do klubu i. Oznacza to, że vji=1, gdy j-ty mieszkaniec należy do klubu i. W przeciwnym razie vji=0. Wtedy (vi|vi)=j=1(vji)2 jest liczbą członków klubu i. Wiemy, że jest to liczba nieparzysta. W 2 mamy więc, że (vi|vi)=1. Analogicznie dla ij, (vi|vj) jest liczbą osób będących w klubach i oraz j. Z założenia wynika, że (vi|vj)=0 dla ij. Wystarczy pokazać, że v1,,vm są liniowo niezależne w 2n. Przypuśćmy, że dla pewnych c1,,cm2 mamy

c1v1++cmvm=0.

Ponieważ (vi|vj)=δij, więc c1==cm=0.

Lemat 5.3.

Niech V będzie przestrzenią wektorową. Następujące warunki są równoważne

  • (i)

    V jest nieskończenie wymiarowa,

  • (ii)

    istnieje taki nieskończony ciąg wektorów v1,v2,, że dla każdego n wektory v1,,vn są liniowo niezależne.

Dowód.

Załóżmy, że V jest nieskończenie wymiarowa. Niech v1V będzie niezerowym wektorem. Ponieważ span{v1}V, więc istnieje wektor v2Vspan{v1}. Wtedy v1,v2 są liniowo niezależne. Analogicznie, span{v1,v2}V, więc istnieje wektor v3Vspan{v1,v2}. Wtedy v1,v2,v3 są liniowo niezależne. Możemy ten proces kontynuować dla każdego n, co kończy dowód punktu (ii).

Załóżmy, że zachodzi warunek (ii). Gdyby V miała wymiar skończony n1, to wektory v1,,vn+1 byłyby liniowo zależne. ∎

  • U

    Pojęcie bazy w przestrzeni nieskończenie wymiarowej V możemy zdefiniować następująco. Powiemy, że podzbiór AV jest liniowo niezależny, jeżeli dla dla każdego n dowolne różne wektory v1,,vnA są liniowo niezależne. Podzbiór A generuje V, gdy dla każdego wektora vV istnieją takie wektory w1,,wnA oraz skalary x1,,xn𝔽, że v=x1v1++xnvn. Podzbiór BV jest bazą, jeśli B jest liniowo niezależny i generuje V. W oparciu o Lemat Kuratowskiego-Zorna można udowodnić, że w każdej przestrzeni wektorowej istnieje baza. Dokładniej, jeśli AV jest liniowo niezależny, CV generuje V oraz AC, to istnieje taka baza B, że ABC.

Przykład 5.9 (Przestrzeń wektorowa ciągów rzeczywistych).

Rozważmy przestrzeń wektorową

={[x1,x2,]T:xi}

wszystkich ciągów nieskończonych o wyrazach rzeczywistych z naturalnie określonymi działaniami. Sprawdzamy łatwo, że ciąg wektorów

e1=[1,0,0]T,e2=[0,1,0,]T,

tworzy zbiór liniowo niezależny A, więc jest nieskończenie wymiarowa. A nie generuje przestrzeni , bo na przykład ciąg

1=[1,1,1,]T

nie jest skończoną kombinacją liniową wektorów e1,e2,.

Przykład 5.10 (Przestrzeń wektorowa wielomianów).

Niech (P,+,) będzie przestrzenią wektorową wszystkich wielomianów o współczynnikach rzeczywistych. Nie jest to przestrzeń skończonego wymiaru, bo wielomiany

1,x,x2,x3,

są liniowo niezależne.

Niech PnP będzie zbiorem wielomianów stopnia co najwyżej n. Wtedy, Pn jest podprzestrzenią wektorową oraz

dimPn=n+1.

Bazą dla Pn są wielomiany 1,x,x2,,xn.

Jeśli P(n)P jest zbiorem wielomianów stopnia n1, to P nie jest podprzestrzenią wektorową, bo wielomian zerowy nie należy do Pn.

Twierdzenie 5.4.

Niech VVektF i dimFV=nN. Dla wektorów v1,,vnV następujące warunki są równoważne:

  • (1)

    v1,,vn są liniowo niezależne;

  • (2)

    span{v1,,vn}=V;

  • (3)

    v1,,vn stanowią bazę V.

Dowód.

(1) (2). Zakładamy, że v1,vn są liniowo niezależne. Przypuśćmy, że

span{v1,,vn}V.

Istnieje wtedy wektor vVspan{v1,,vn}. Z Lematu 5.2 wynika, że wektory v1,vn,v są liniowo niezależne. Jest to sprzeczne z Twierdzeniem 5.3.

(2) (3) Wynika z Lematu 5.1 i Wniosku 5.2.

(3) (1) Jest konsekwencją definicji bazy. ∎

Wniosek 5.4.

Wektory a1,a2F2 tworzą bazę F2 wtedy i tylko wtedy, gdy

det[a1a2]0.
Wniosek 5.5.

Niech A=[a1an]Mn×n(F). Następujące warunki są równoważne

  • (1)

    układ Ax=0 ma jednoznaczne rozwiązanie zerowe,

  • (2)

    układ Ax=b ma rozwiązanie dla każdego b𝔽n,

  • (3)

    kolumny a1,,an tworzą bazę 𝔽n.

Dowód.

Punkt (1) oznacza, że wektory a1,,an są liniowo niezależne, a punkt (2) mówi, że span{a1,,an}=𝔽n. ∎

Wniosek 5.6.

Załóżmy, że dimV=n, 1k<n i wektory v1,,vk są liniowo niezależne. Wtedy istnieją takie wektory vk+1,,vn, że wektory v1,,vn tworzą bazę V.

Dowód.

Ponieważ k<n, więc v1,,vk nie jest bazą. Istnieje więc wektor

vk+1span{v1,,vk}.

Z Lematu 5.2 wektory v1,,vk,vk+1 są liniowo niezależne. Iterujemy tę procedurę i zakończy się ona po skończonej liczbie kroków. ∎

5.2 Podprzestrzenie wektorowe

Definicja 5.5.

Podprzestrzeń wektorowa

Niech (V,+,) będzie przestrzenią wektorową nad ciałem 𝔽 i niech SV. Powiemy, że S jest podprzestrzenią wektorową przestrzeni V, jeśli zachodzą warunki

  • (P1)

    0S tzn. wektor zerowy należy do S;

  • (P2)

    v+wS dla dowolnych v,wS tzn. dodawanie wektorów nie wyprowadza nas ze zbioru S;

  • (P3)

    tvS dla dowolnych t𝔽 i vV tzn. mnożenie przez skalar nie wyprowadza nas ze zbioru S.

  • U

    Czasami (P1) zastępuje się warunkiem, że S. Te dwie definicje są równoważne. Rzeczywiście, załóżmy, że S i zachodzą warunki (P2) i (P3). Niech vS. Wtedy -vS z warunku (P3) i 0=v+(-v)S z warunku (P2).

Wniosek 5.7.

Jeśli v1,,vkV, to span{v1,,vk} jest podprzestrzenią przestrzeni wektorowej V.

Wniosek 5.8.

Zbiór rozwiązań równania jednorodnego Ax=0 jest podprzestrzenią wektorową przestrzeni Fn dla AMk×n(F).

Przykład 5.11.

Rozważmy płaszczyznę S={[x1,x2,x3]T3:2x1-3x2+x3=0}. Zauważmy, że wtedy x3=3x2-2x1, więc

[x1,x2,x3]T =[x1,x2,3x2-2x1]T
=[x1,0,-2x1]T+[0,x2,3x2]T
=x1[1,0,-2]T+x2[0,1,3]T.

Stąd S=span{[1,0,-2]T,[0,1,3]T}, czyli jest to podprzestrzeń wektorowa w 3.

Przykład 5.12.

Pokażemy, że zbiór S={[a+b,a-b+2c,b,c]T:a,b,c}4 jest podprzestrzenią wektorową w 4. Zauważmy, że

[a+b,a-b+2c,b,c]T =[a,a,0,0]T+[b,-b,b,0]T+[0,2c,0,c]T
=a[1,1,0,0]T+b[1,-1,1,0]T+c[0,2,0,1]T.

Oznacza to, że S=span{[1,1,0,0]T,[1,-1,1,0]T,[0,2,0,1]T}, więc jest to podprzestrzeń wektorowa.

Przykład 5.13.

Okrąg 𝕊12 nie spełnia ani jednego z warunków (P1)-(P3). Nie jest więc podprzestrzenią wektorową.

Przykład 5.14.

Zbiór S={[x1,x2]T2:x1x2=0} spełnia warunki (P1) i (P3), ale nie spełnia (P2). Nie jest więc podprzestrzenią wektorową.

Przykład 5.15.

Zbiór S={[x1,x2]T2:x20} spełnia warunki (P1) i (P2), ale nie spełnia (P3). Nie jest więc podprzestrzenią wektorową.

Przykład 5.16.

Zbiór pusty 2 spełnia warunki (P2) i (P3), ale nie spełnia (P1). Nie jest więc podprzestrzenią wektorową.

Przykład 5.17.

Rozważmy podprzestrzeń V23 daną przez

V={[x1,x2,x3]T23:x1+x2+x3=0}.

W ciele 2 równość x1+x2+x3=0 oznacza, że x1=x2+x3, czyli wektory z V mają postać

[x2+x3,x2,x3]T=x2[1,1,0]T+x3[1,0,1],x2,x32.

Wektory [1,1,0]T,[1,0,1]T23 są liniowo niezależne, więc dimV=2. Sprawdzamy łatwo rozważając wszystkie możliwości wyboru x2 i x3, że

V={[0,0,0]T,[1,0,1]T,[1,1,0]T,[0,1,1]T}.
Przykład 5.18.

Zastanówmy się ile 2-wymiarowych podprzestrzeni ma przestrzeń wektorowa 24? Niech v24 będzie niezerowym wektorem. Wtedy

span{v}={0,v},

więc jeśli v,u są różnymi niezerowymi wektorami, to są one liniowo niezależne w 24. Ponadto,

span{u,v}={0,u,v,u+v}

składa się z 4 różnych wektorów. W przestrzeni 24 mamy 24 wektorów i 24-1 wektorów niezerowych. Par liniowo niezależnych wektorów u,v mamy więc (24-1)(24-2)2. Ponieważ

span{u,v}=span{u,u+v}=span{v,u+v},

więc różnych podprzestrzeni 2 wymiarowych jest (24-1)(24-2)6.

  • 𝗧𝗘𝗦𝗧

    Oceń prawdziwość zdań:

    • Jeśli v1,v2,v3 tworzą bazę 3 i b3 jest niezerowym wektorem, to b+v1,v2,v3 również tworzy bazę 3.

    • Istnieją takie 2-wymiarowe podprzestrzenie wektorowe U i W w 3, że UW={0}.

    • Istnieją takie 2-wymiarowe podprzestrzenie wektorowe U i W w 4, że UW={0}.

    • Jeśli U,W są podprzestrzeniami wektorowymi 2, to UW jest również podprzestrzenią wektorową.

    • Jeśli wektory v1,,vn generują n, to są liniowo niezależne.

    • Jeśli wektory v1,,vn generują przestrzeń wektorową V, to są liniowo niezależne.

    • Jeśli wektory v1,,vn są liniowo zależne, to któryś z nich jest wektorem zerowym.

    • Jeśli wektory v1,,vk są liniowo zależne w n, to k>n.

    • Jeśli span{v1,,vk}=n, to k=n.

    • Jeśli span{u,v}=2, to span{u,v+w}=2 dla dowolnego w2.

    • Przestrzenie Mn×n() i Mn×n() mają ten sam wymiar nad ciałem liczb rzeczywistych .

    • Jeśli span{u,v,w}=2, to któreś dwa wektory spośród u,v,w są liniowo niezależne.

    • Dla dowolnej macierzy AM2×2() macierze I,A,A2,A3,A4 są liniowo zależne w przestrzeni wektorowej M2×2().

    • Dla dowolnej macierzy niezerowej AM2×2() macierze

      I,A,A2,A3,A4

      generują przestrzeń wektorową M2×2().

    • Zbiór wszystkich takich funkcji f:, że f(0)=3f(1) jest przestrzenią wektorową z naturalnymi działaniami.

    • Funkcje x2 i sinx są liniowo niezależne w przestrzeni funkcji f:.

    • Funkcje x2 i sinx generują przestrzeń funkcji f:.

    • Jeśli v3 jest dowolnym wektorem, to

      v={w3:(v|w)=0}

      jest podprzestrzenią wektorową 3.

    • Jeśli u,vn są takie, że (u|v)=0, to u,v są liniowo niezależne.

  • 𝗧𝗘𝗦𝗧

    Oceń które z poniższych podzbiorów przestrzeni wektorowej M2×2() są jej podprzestrzeniami wektorowymi:

    • {AM2×2():det(A)=0},

    • {AM2×2():tr(A)=0},

    • {AM2×2():det(A)0},

    • {AM2×2():tr(A)0},

    • {AM2×2():A=A*},

    • {AM2×2():A=A¯},

    • {AM2×2():A=AT},

    • {AM2×2():A2=0},

    • {AM2×2():a11=0},

    • {AM2×2():a12=a21=0},

    • {AM2×2():tr(A)=tr(A¯)},

    • {AM2×2():AJ=JA}, gdzie J=[0-110],

    • {AM2×2():AB=0}, gdzie BM2×2() jest ustaloną macierzą.

  • 𝗧𝗘𝗦𝗧

    Oceń które z poniższych podzbiorów przestrzeni wektorowej F(,) funkcji F: są jej podprzestrzeniami wektorowymi:

    • C(,)={fF(,):fjest ciągła},

    • B(,)={fF(,):fjest ograniczona},

    • {fF(,):|f(x)|<1dla każdegox},

    • CB(,)={fF(,):fjest ciągła i ograniczona},

    • {fF(,):fjest injekcją},

    • {fF(,):fjest surjekcją},

    • {fF(,):fjest bijekcją},

    • {fF(,):fjest różniczkowalna},

    • C1(,)={fF(,):fma ciągłą pochodną},

    • C2(,)={fF(,):fma ciągłą pochodną rzędu 2},

    • Ck(,)={fF(,):fma ciągłą pochodną rzęduk},

    • C(,)={fF(,):fma ciągłą pochodną dowolnego rzęduk},

    • {fF(,):f(0)=0},

    • {fF(,):f(0)=1},

    • Fo(,)={fF(,):fjest nieparzysta},

    • Fe(,)={fF(,):fjest parzysta}.

NIE ZA DUŻO NIE ZA MAŁO TYLKO W SAM RAZ Niech n=dimV. jeśli w1,,wk są liniowo niezależne, to kn; wtedy w1,,wk da się uzupełnić do bazy, jeśli span{w1,,wk}=V, to kn; wtedy ze zbioru {w1,,wk} da się wybrać bazę. Poniższe warunki są równoważne v1,,vn są bazą V, v1,,vn są liniowo niezależne, span{v1,,vn}=V.